- Yürek Bolanması 

-Yürek Kabarması

1-Karadeniz de (mide bulantısı) anlamında kullanılır.

2-Merak,kaygı,korku ve sıkıntı yüzünden derin bir soluk alma gereği duymak.

Ellerindeki tahta bavul ve küçük çıtalardan çakılmış sandıkla rıhtıma yaklaşmaya başlamıştılar. İki kadın önlerinde ki kır saçlı siyah kaşmir paltolu adamı takip ediyordular.

Adamın her hali onlara güven veriyordu. 

Dik duran omuzları,ağır adımları,tok ses tonu ve diğer özellikleri, kadınların umut dağıydı.

Adam geriye döndü,kaşlarını yukarıya kaldırdı.Takipte ki kadınlar anladı.hızlanmaya çalışan genç kızın bir anlık kafa karışıklığı ayağına aks etti.Bileğinden burkulan ayağının acısı, canını yaksa da sesini çıkarmadı. Ancak üstten atmalı, metal tokalı siyah ispanyol-stil pabucu dayanamadı.

Kopuverdi!

Hiç sırası değildi. Yaşadığı zaman birimine göre, facia gibi bir şeydi.

Hangi usta?!

Nasıl?! Ne zaman?! yapabilirdi?…

Nereye kadar gidebilirdi? Eline aldığı papuca bakarken, birkaç kişinin O’na doğru 

-Haydii! Hızlan! diye seslenişlerini duydu.

Şaşırdı! Papucunu eline alıp, koşmaya başladı.

Gemi yavaş yavaş doluyordu.Bu ilk gemi yolculuğu, kopan papucuyla Ummana ilk adım atışıydı.Yetişti; ailesinin yanında bulduğu boşluğa kendini sığırdıdı.

Martı sesleriyle, genzini yakan iyot Kokusu tüm ruhunu hafiflemişti. Papuçlarını yanında ki  çantadan çıkarttığı terliklerle değiştirdi Epey yol aldılar. Kafasına koymuştu.Naylon ibrişim bulabilirse, papucunu kendi dikecekti. Yolu uzun ve yardımsızdı. Bir kuvvetli düşünce O’nu rahatlatmıştı.Çantasını yastık yaptı.Kafasını ve vücudunu yasladı. Kendi kendine “Uyumalıyım” dedi. Ve uyudu!…

Işıyan gün yüzüne vurdu. Yarı kapalı bir yerde bulunmasına rağmen, tüm vücudu buz kesmişti. İçi ürperdi. Nefes almaya çalışırken, her vakit içinde bulunan hava kütlesi, almaya çalıştığı nefesi engelledi. Tekrar tekrar denedi. Doyamasa da kesik kesik aldığı nefeslerle yetinmeyi çalıştı. Varlığının ve yetinmesinin yüksek şuuru, idraksız gruplar için tarifsiz duygular içeriyordu. O derece tevekkülle, bu yola çıkmıştı. Bu arada güneş, hızla yükselmeye başlamıştı.

İçindeki çocuk yüksek sesle konuştu.

-Vayy…! Tepsi misin be mübarek?!! Dedi.

Cümlesi bitince, etrafına bakındı.

Duyan oldumu acaba?! diye içinden geçirdi.

Her yalpalamada dalgaların güverteye sıçrayışını, serinliği, köpürmesi şiddeti, sesi O’nu farklı düşüncelere doğru çekti.

İlle de ürperti! 

Bu his her daim, burudayım der gibi güçlü. Zeka, akıl, mantık 3’ünü canlı tutmaya çalışarak, gayretini zorluyordu.

Midesi yalpalanma hareketine dayanamadı.

Yine sesli düşündü.

- “Yürüğüm bolandi!!  Devam etti.

- Ee Suyun halleri, dedi.

Vasat kahvaltı masasında, cazip şey cam bardaktaki demlenmiş çay gibi duruyordu. 

Sonra “memleket ekmeğinden” bir parça kopardı.Yanında yaz helvası. Ağızına koydu.

Damağında ki “lezzet duygusu” güvenini tazeledi.Memlekete ait yiyeceklerin “Güven duygusu” bambaşkaydı.

Gözü yerdeki buz parçasına takıldı.

Bahar güneşi kızdırınca, yenik düşüp aksı değişecekti. Sert/soğuk halden yumuşak/ılık hale geçecekti.Tıpkı okul arkadaşlarından biri gibiydi.

“Sürekli değişim hali”.

-Ah! Okulum dedi. İç geçirdi.

Dönüş olacak mıydı?…

Varış nasıl olacaktı?…

Ne umutlara doğduğu ev, Kimler için değişecekti? İki yol arası, merasim alanları, kimlere düğün yeri olacaktı?

Yürüyüp geçtiği köprüyü, kokusuna çocukluğunu sakladığı yeşil minareli camisini görebilecek miydi?

O kadar dalmıştı ki, suratına patlayan dalga sesiyle ayıldı.

Yine,

—Suyun Halleri, dedi.